4-5 yaşlarındaydım. Evde boş boş oturup annemi ve babamı izliyordum. Hareketlerini, sözlerini, davranışlarını… Dedim ki kendi kendi kendime, bu kadın neden benim annem? Ben olmasaydım o anne olamazdı. Babam da baba olamazdı. Ya da bunlar değil de başkaları benim anne babam olabilirlerdi. Neden olmasın? Hayatta her şey olabilirdi. Ben olmasaydım bu ikisi bensiz naparlardı? Kesin canları sıkılırdı. Ben bunlara mutluluk getirdim. Ben neymişim be.
Ben olmasam bunların hareketlerini, davranışlarını kim görecekti? Bunlar kimle muhatap olacaktı ben olmasam? Annem kime kızacaktı? Evet en sonunda kararımı verdim. Bu hayatta tek gerçek benim ve ben ne düşünüyorsam tek gerçek o. Benim dışımdaki tüm insanlar sadece fiziksel bir canlı ve bu hayattaki -benim başrolünü çektiğim- oyunu sürdürebilmem için yaratılmış birer ruhsuz bedenlerdir. Bu insanlara vursam bunlar acı çekmezler, yani hissetmezler, ağlarlar ama rol yaparlar, inanmam ben onlara. Asıl acıyı ben hissederim. Çünkü ben gerçeğim. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Bu sahte insanlarla bakalım kaç sene yaşayacağım acaba?
FiloSofi 
hepimiz yalnızız ve bu konuda yalnız değilsiniz ve değiliz hep beraber yalnızız. yalnızlar topluluğu 🙂